जगण्याच्या एका विलक्षण कथेत, अमेझॉन विमान अपघात सहन केल्यानंतर आणि क्षमा न करणाऱ्या जंगलात 40 दिवस एकटे घालवल्यानंतर चार देशी मुले जिवंत सापडली आहेत. असोसिएटेड प्रेसने आज वृत्त दिले आहे की कोलंबियन सैनिकांनी मुलांना शोधून काढले आणि अनेक कोलंबियन लोकांचे लक्ष वेधून घेणार्‍या गाथेचा आनंददायक निष्कर्ष काढला.
शुक्रवारी झालेल्या बचाव घोषणेने भावनांच्या रोलरकोस्टरचा शेवट झाला कारण शोध पथकांनी तरुणांना शोधण्याच्या त्यांच्या जिवावर उदार प्रयत्नात अथकपणे रेनफॉरेस्टचा शोध घेतला. वायुसेनेने जारी केलेल्या व्हिडिओमध्ये हेलिकॉप्टर मुलांना फडकवण्यासाठी रेषा वापरत असल्याचे चित्रित केले आहे, कारण घनदाट पावसाच्या जंगलामुळे लँडिंग करणे अशक्य होते. लुप्त होत जाणार्‍या प्रकाशासह, क्राफ्टने जंगलाच्या परिघात असलेल्या सॅन जोस डेल ग्वाविअर या छोट्याशा शहरासाठी प्रस्थान केले.
13, 9, 4 आणि 11 महिने वयोगटातील भावंडं, एवढ्या विस्तारित कालावधीसाठी स्वतंत्रपणे कसे जगू शकले याबद्दल कोणतेही विशिष्ट तपशील उघड केले गेले नसले तरी, हे लक्षात घेण्यासारखे आहे की ते आदिवासींच्या आव्हानांना नित्याचे आहेत. दुर्गम प्रदेश.
1 मे च्या पहाटे एक सेसना सिंगल-इंजिन प्रोपेलर विमान, सहा प्रवासी आणि एक पायलट घेऊन, इंजिनमध्ये बिघाड झाल्यामुळे आणीबाणी घोषित करताना ही दुःखद दुर्घटना घडली. त्यानंतर थोड्याच वेळात, छोटे विमान रडारवरून गायब झाले, ज्यामुळे सखोल शोध मोहीम सुरू झाली. 16 मे रोजी, अपघाताच्या दोन आठवड्यांनंतर, शोध पथकाने रेनफॉरेस्टच्या घनदाट भागात विमान शोधून काढले आणि जहाजावरील तीन प्रौढांचे मृतदेह बाहेर काढले. मात्र, अल्पवयीन मुलांचा ठावठिकाणा समजू शकला नाही.
मुले अजूनही जिवंत असतील अशी आशा वाढल्याने, कोलंबियाच्या सैन्याने त्यांचे प्रयत्न वाढवले, 150 सैनिकांना प्रशिक्षित कुत्र्यांसह या भागात कंघी करण्यासाठी पाठवले. स्थानिक आदिवासी जमातीतील असंख्य स्वयंसेवक देखील शोधात सामील झाले. जरी अधिका-यांनी त्यांच्या शोधाच्या वेळी मुले आणि अपघाताच्या ठिकाणामधील अंतर उघड केले नसले तरी, शोध पथके त्यांचे प्रयत्न 4.5-किमी त्रिज्येच्या आघाताच्या ठिकाणी केंद्रित करत होते जिथे लहान विमान जंगलाच्या मजल्यामध्ये कोसळले.
सैनिकांच्या कठोर जंगल शोधामुळे आशादायक चिन्हे मिळाली – पायाचे ठसे, चिखलाने माखलेली बाळाची बाटली, वापरलेले डायपर आणि अर्धवट खाल्लेली फळे. हे अवशेष, शहरात जन्मलेल्या मुलांचे जंगलाशी जुळवून घेतलेल्या प्रतिकात्मक, आशा जागवल्या तरीही त्यांच्या दुर्दशेची निकड अधोरेखित केली. त्यांचे जगणे लवचिकतेचा दाखला होता, परंतु घराच्या सुरक्षिततेपासून दूर असलेल्या त्यांच्या परिस्थितीच्या अनिश्चिततेवरही त्यांनी भर दिला.